TREGIME ISLAME

tregime islame te bukra

Kjo është një vajzë në studimet universitare – fakulteti i shkencave shoqërore – departamenti i Psikologjisë. Ajo ka tri motra, njëra prej tyre është në shkollë të mesme dhe dy të tjerat në fillore. I ati i saj punonte në një dyqan ushqimor dhe përpiqej të iu siguronte atyre jetesën. Ishte vajzë e zellshme në studimet e saj,e njohur për sjellje të mirë dhe etikë të duhur profesionale. Te gjitha koleget e donin pa mase,ato donin të afroheshin me të për shkak të epërsisë së veçantë qe kishte.

Ajo rrëfen:”Një ditë dola nga porta e universitetit,dhe u gjenda përballë një djali të ri,me një pamje të pastër. Me shikonte sikur më njihte. Nuk i kushtova atij asnjë vëmendje. Ecte pas meje dhe më pëshpëriste me fjalë të tilla si :
- Oj bukuroshe…Unë dua të martohem me ty…Unë jam duke të përcjellë prej kohësh dhe e njoh moralin dhe edukatën e mire qe ke.
- Shpejtova në ecje,duke iu dhënë këmbëve të mia. Djersitja ma kaploi ballin. Unë nuk kam rënë në një situatë të tillë kurrë më parë. Arrita në shtëpi e rraskapitur,e hutuar duke menduar ne këtë teme,saqë nuk fjeta atë natë nga frika,paniku dhe ankthi.
Një ditë më pas,derisa po largohesha nga universitet,e gjeta duke pritur para derës. Ai me shikonte dhe buzëqeshte. Këto skena dhe ecja e tije pas meje përsëritej çdo ditë .Kjo përfundoi me një letër të vogël,të cilën e hodhi tek derë e shtëpisë sime. Hezitova ta marr, megjithatë e mora,e duart më dridheshin. E hapa,e lexova. Ajo ishte e mbushura me shprehje dashurie dhe pasion. Ai,njëherazi,kërkonte edhe falje për atë që ngjante dhe po ashtu, edhe për ngacmimet ndaj meje. Grisa letrën dhe e hodha. Pas disa orë cingëroi telefoni. E kapa atë, ishte ai,me kërkonte mua duke më thënë fjalë të këndshme,dhe se a e kam lexuar letrën apo jo?
- Unë i thashë: Nëse, nuk më le të qetë, do ti them familjes time dhe vaj halli për ty…! Pas një ore, me telefonoi prapë,duke më joshur se është i ndershëm dhe se ai do të qetësohet,ngase qëllim ka martesën. Se është i pasur dhe se do të ma ndërtojë një pallat. Ëndrrat e mia që të gjitha do të mi realizoj,dhe se është i vetmi i mbetur gjallë nga familja e tij…dhe…dhe…dhe…
Zemra ime filloi të rrah për te. Fillova të flas me të. Pritja në çdo kohe dhe çdo momente telefonatat nga ai.
E kërkoja pas daljes sime nga fakulteti,por pa sukses. Një dite dola dhe rastësisht e takova ,u gëzova teje mase. Filluam të dalim me të në makinën e tij,shëtitnim nëpër qytet. Në vete ndjehesha e pafuqishme,e pa aftë për të menduar, me dukej sikur më kishte marr nga trupi im logjikën e shëndoshë.
- Unë i besoja në atë që thoshte ai, sidomos kur më thoshte:“Ti do të jesh gruaja ime e vetme,dhe ne do të jetojmë nën një çati,duke shijuar jetën në lumturi dhe kënaqësi..”.
Unë i besoja edhe kur më thoshte:”Ti je princesha ime”. Çdo herë që dëgjoja këto fjalë,fluturoja në imagjinatën pa kufij. Një ditë prej ditësh,e ajo ditë ishte një ditë e zezë…shkatërroi dhe rrënoi të ardhmen time. Si zakonisht, dola bashkë me të, dhe ai me çoi në një apartament të mobiluar,hyra dhe u ulem së bashku,duke harruar thënien e Mahamedit (paqja e All-llahut qoftë mbi të):” Mos te veçohet ndonjëri prej jush me ndonjë grua (që nuk e ka gjë) sepse djalli (shejtani) është i treti i tyre “
Por, djalli e pushtoi zemra time dhe ajo u mbushu me fjalët e këtij të riu. U ula ta shikoj atë, dhe ai me shikonte mua. Pastaj, na kaploi epshi dhe kështu na përfshiu dënimi i ferrit…Unë nuk e di, por unë jam pre e këtij njeriu,që më ka humbur gjënë më të shtrenjtë që unë kam…U ngrita si e çmendur…dhe iu drejtova atij duke i thënë:
- Çka më keni bërë ?
- Mos kini frikë, ju jeni gruaja ime.
- Si mund të jem gruaja juaj ,derisa nuk jemi të kurorëzuar ?!
- Unë do të kurorëzoj së shpejti.
- Shkova në shtëpinë time duke u dridhur,nuk me mbanin dot këmbët e mia,një zjarr kaploi trupin tim… O Zot!!! E jam çmendur unë?! ..Çfarë më ngjau?! E errësova botën në sytë e mi. Mora një të qarë shumë të hidhur,u largova nga studimet dhe rashe në shkallen më të ulët. Nuk patën sukses asnjë nga familja ime ta di, se çka po më mundon. Por,lidha shpresën time me një premtim të tijin për tu martuar me te.
Ditët kalonin,zvarritnin njëra-tjetrën dhe ajo që ngjau më pas ishte më e rëndë se malet.
Ishte kjo surpriza që shkatërroi jetën time…Cingëroi telefoni,ishte zëri i tije që vinte nga larg dhe më thoshte…
- Dua të takoj për diçka të rëndësishme…
- U gëzova pa mase,mendova me vete se “gjëja e rëndësishme”,është përgatitja e martesës sonë…E takova,kishte një vështrim të zymtë dhe shenjat në fytyrën e tij tregonin mizori.
- Mori iniciativën të flas duke thënë se para çdo gjëje nuk duhet assesi të mendoj për martesë…Ne do të jetojmë së bashku pa qenë të kufizuar …
- Ngrita dorën,dhe pa ndjere asgjë i rashë shuplake në fytyrë,duke i thënë : Unë mendova se ti do të përmirësosh gabimin tënd!
Ti je një njeri pa vlera dhe moral. Zbrita nga makina me nxitim dhe qaja.
- Ai me tha: Një moment. Ju lutem !
- Shikova pas dhe pashe në dorën e tije një video kasetë që e përplaste me majat e gishtave të tij dhe tha me një tone të mprehte:
-Do të shkatërroj me këtë video kasete …
- Unë i thashë: Çfarë ka brenda kasetës ?
- Ai tha: Eja me mua për të parë se çfarë ka brenda,do të jete një e papritur për ty. – Shkova me të për të parë se çka kishte në te. Unë pashë një incizim të plotë të asaj që kishim bërë në atë mëkatin tone brenda dhomës.
- Unë i thashë: Çfarë keni bërë,o frikacak…o i ndyrë…
- Ai tha: Kamerat e fshehura ishin mbi ne dhe regjistronin çdo lëvizje dhe incizonin çdo zë. Pra,kjo kasetë do të jetë një armë në dorën time që të shkatërrojë nëse ju nuk zbatoni urdhëratë e mija dhe të jeni nën dirigjimin tim. – Mora të piskas dhe qaj, sepse rasti nuk është vetëm çështje e imja, por e një familjeje komplet? – Por,ai kurrë nuk pranoi … – Dhe rezultati është se u bëra një rob në dorën e tij,më shiste nga një njeri tek tjetri dhe merrte fitimin. U zhyta në baltë – duke kaluar jetën time në prostitucion. Ndërsa, familja ime nuk dinte asgjë për të keqen time. Ata kishin besim të plote në mua.
Video kaseta u shpërnda. Ajo ra në duart e djalit të xhaxhait tim. Rasti më në fund shpërtheu. I ati im dhe e gjithë familja e kuptuan, dhe ky skandal u përhap në të gjitha anët e qyteti tim. Shtëpinë tonë e njollosi turpi. U largova për të mbrojtur veten dhe u zhduka nga sytë e të tjerëve. Më pas, kuptova se prindërit dhe motrat e mia emigruan në një vende tjetër e së bashku me ta edhe skandali duke i ndjekur nga pas. Tema ime bisedohej në çdo tubim. Duke u përcjellë kaseta nga një djalë tek tjetri. Jetoja në mesin e prostitutave e zhytur në botën e ferrit ,dhe kështu isha si një lodër në dorën e një horri dhe që e kisha të pa mundur të lëvizja lirshëm.
Ky njeri ishte shkak për shkatërrimin e shumë shtëpive dhe humbjen e të ardhmes se vajzave që në lule të rinisë. U zotova për të marrë hak…Një ditë hyri në dhome tek unë. Ishte shumë i dehur,e shfrytëzova rastin dhe e godita me thikë. E vrava djallin qe ishte personifikua në formë të njeriut dhe me ketë edhe i shpëtova njerëzit nga të këqijat e tije.
Tani, fati im ishte që të qëndroja prapa grilave dhe të përjetoj hidhërimin,nënçmimin dhe humbjen.
Ndjej keqardhje për mëkatin tim të shëmtuar dhe e urrej gjithçka që me ka ndodhur në jetën time .
Sa here që më kujtohet video kaseta më duket se kamerat po më ndjekin mua kudo që jam.

E shkrova ngjarjen time që të jetë një mësim për çdo vajzë që zvarritet pas fjalëve, letrave joshëse e të zbukuruar me fjalë dashurie nga vagabondët. Kujdes nga telefoni motër .. Kujdes !!! Vëra para teje motër një foto të jetës sime e cila përfundoi e thyer dhe plotësisht e shkatërruar së bashku me familjen time.
Babai im vdiq i hidhëruar duke e përsërit para vdekjes së tij, “Me mjafton Zoti, Ai është Mbrojtësi më i mirë. Unë jam i zemëruar në ty deri në Ditën e Kiametit

Nje dite Ebu Xhehili i pergatiti nje kurth Pejgamberit alejhis-selam. Hapi nje grope perpara shtepise se vet dhe e theriti Pejgamberin per vizite ne shtepine e tij. Kur Pejgamberi po shkonte drejte shtepise se Ebu Xhehilit, vjen Xhebraili alejhis-selam dhe i tregon per gropen. Kur e morri vesh kete gje, Pejgamberi u kthye ne shtepine e tij. Ebu Xhehili kur e pa te kthehej mbrapsht, u nis t’i shkonte nga pas per t’a pyetur per arsyen, por e haroi gropen qe kishte hapur dhe ra ne gropen qe hapi vete. Per ta nxjerre qe aty i zgjaten nje litar, por nuk e arrinte dot litarin. Sa me shume qe ia zgjatnin litarin aq me teper thellohej gropa. Ne kete gjendje Ebu Xhehili gati sa nuk po cmendej brenda gropes se erret. I dergon fjale Pejgamberit dhe i lutet qe ta nxjerre nga gropa. Kur vjen Pejgamberi prane gropes i thote: – Po te nxorra nga gropa a do te besosh (behesh besimtar)? – Po me nxorre nga gropa do te besoj. Pejgamberi alejhis-selam i zgjati doren e tij dhe e nxorri qe aty. Kur doli, Ebu Xhehili tha: – “Nuk kam pare kurre magjistar kaq te fuqishem sa ti ne jeten time” Dhe NUK BESOI! Marre nga “Takvimi”

Duke predikuar se janë të mençur, ata budallallosen…”

“Më lejoni t’ju spjegoj problemin që e ka shkenca me Zotin.”

Profesori ateist i filozofisë pauzon para klasës së tij dhe mandej kërkon që njëri prej studentëve të tij të ngritet në këmbë.

“Ti je musliman, apo jo, biro?”

“Po, zotëri.”

“Atëherë sigurisht beson në Zot?”

“Absolutisht.”

“A është Zoti i mirë?”

“Sigurisht! Zoti është i mirë.”

“A është Zoti i plotfuqish_ëm? A mundet Zoti të bën çdo gjë?”

“Po.”

“Ti a je i mirë apo i keq?”

“Kur’ani thotë se jam i keq.”

Profesori zgërdhihet me vetëdije. “Ahh! KUR’ANI!” Ai pauzon për një çast.

“Kam një pyetje për ty. Të themi se këtu ka një njeri të sëmurë dhe se ti mund ta shërosh. A do ta kishe ndihmuar? A do të ishe munduar?”

“Po zotëri, do t’i kisha ndihmuar.”

“Atëherë je i mirë…!”

“Nuk do ta kisha thënë atë.”

“Përse të mos e thuash atë? Ti do ta kishe ndihmuar personin e sëmurë dhe të gjymtuar… Në fakt po të mundeshim, shumica prej nesh do ta kishim bërë këtë,… por Zoti nuk e bën.

(S’ka përgjigje.)

“Ai nuk e bën, apo jo? Vëllanë e kisha musliman i cili vdiq nga kanceri edhe pse i luteshte Zotit ta shëron. Si mund të jetë ky Zot i mirë? Hmmm? A mund t’i përgjigjesh kësaj?”

(S’ka përgjigje.)

Njeriu i moshuar është ngushëllues.

“Jo, nuk mundesh, apo jo?”

Ai ngre gotën prej bankës së tij dhe pi një gllënjkë që t’i jep kohë studentit për t’u liruar. Në filozofi duhet të shkosh ngadalë me të rinjtë.

“Të fillojmë përsëri, djalosh. A është Zoti i mirë?”

“Hm… Po.”

“A është dreqi i mirë?”

“Jo.”

“Prej nga vjen dreqi?”

Studenti belbëzon: “Prej… Zotit…”

“Ashtu është. Zoti e bëri dreqin, apo jo?”

Njeriu i moshuar i kalon gishtat kockëdalë nëpër flokët e tij të rralla dhe i kthehet publikut studentor që zgërdhihet.

“Mendoj se do të kemi një semestër shumë zbavitës, zonja dhe zotëri.”

Pastaj i kthehet muslimanit: “Më trego, biro. A ka të keqe në botë?”

“Po, zotëri.”

“E keqja është çdokund, apo jo? A krijoi Zoti çdo gjë?”

“Po.”

“Kush e krijoi të keqen?”

(S’ka përgjigje.)

“A ka në këtë botë sëmundje, amoralitet, urrejtje, shëmtime, pra të gjitha gjërat e këqija, a ekzistojnë në këtë botë?”

Studenti përpëlitet në këmbë. “Po.”

“Kush i krijoi ato?”

(S’ka përgjigje.)

Profesori befas i bërtet studentit të tij. “KUSH I KRIJOI ATO, MË TREGO TË LUTEM!”

Profesori afrohet për sulmin përfundimtar dhe i hypë muslimanit mbi fytyrë. I flet me zë të ulët dhe të qetë: “Zoti krijoi çdo të keqe, apo jo. Ai, biro?”

(S’ka përgjigje.)

Studenti mundohet ta mban shikimin e qetë, te profesori, por dështon. Befas ligjëruesi ndahet për të bërë ca hapa në klasë si një ujk i vjetër.

Klasa është e fascinuar.

“Më trego”, vazhdon ai “si është e mundur që ky Zot është i mirë nëse ai ka krijuar çdo të keqe gjatë të gjitha kohërave?”

Profesori i hap duart gjerë e gjatë për ta përshkuar tërë të keqen dhe marrinë e botës.

“E gjithë urrejtja, brutalieti, tërë dhimbjet, të gjitha mundimet, të gjithat vdekjet, shëmtimet dhe të gjitha vuajtjet e krijuara nga ky Zot i mirë janë anekënd botës, apo jo, djalosh i ri?”

(S’ka përgjigje.)

“A nuk e vëren në çdo vend? Hm?”

Pauzë.

“A thua aspak?”

Profesori i afrohet përsëri fytyrës së studentit dhe pëshpëritë,

“A është Zoti i mirë?”

(S’ka përgjigje.)

“A beson në Zot, biro?”

Zëri i vet e tradhëton studentin dhe ai shpërthen. “Po, profesor, besoj.”

Njeriu i vjetër e shkundë kokën me mërzi: “Shkenca thotë se ke pesë shqisa të cilat i përdorë për ta identifikuar dhe vështruar botën rreth teje. A e ke parë ndonjëherë Zotin?”

“Jo, zotëri. Asnjëherë nuk e kam parë Atë.”

“Atëherë na trego se a e ke dëgjuar ndonjëherë Zotin tënd?”

“Jo, zotëri. Nuk e kam dëgjuar.”

“A e ke ndjerë ndonjëherë Zotin tënd, shijuar, apo nuhatur erën e Tij… Në fakt, a ke çfarëdo përceptimi shqisor për Zotin tënd?”

(S’ka përgjigje.)

“Përgjigju, të lutem.”

“Jo, zotëri, frikohem se jo.”

“Ti FRIKOHESH… se nuk ke pasur?”

“Jo, zotëri.”

“Dhe krahas kësaj ti beson në Atë?”

“…po…”

“Kjo kërkon BESIM!”

Profesori buzëqeshë me urtësi me vartësin.

“Sipas ligjeve të shkencës empirike, testuese, demonstruese, protokolare, Zoti yt nuk ekziston. Çka i thua kësaj, biro? Ku është Zoti yt tani?”

(Studenti nuk përgjigjet)

“Ulu poshtë, të lutem.”

Muslimani ulet…i mundur.

Një musliman tjetër e ngritë dorën: “Profesor, a mund ti drejtohem klasës?”

Profesori kthehet dhe buzëqeshë: “Ah, edhe një musliman në pararojë! Eja, eja, djalosh i ri. Fol pak mençuri të drejtë para këtij tubimi.”

Muslimani shikon rreth dhomës, e pastaj thotë: “Jeni duke bërë disa përfundime interesante, zotëri. Tani unë kam një pyetje për ju. A ka ndonjë gjë të tillë që quhet nxehtësi?”

“Po,” përgjigjet profesori. “Ka nxehtësi.”

“A ka ndonjë gjë të tillë që quhet ftohtësi?”

“Po biro, ashtu është, edhe ftohtësi ka.”

“Jo, zotëri nuk ka.”

Zgërdhirja e profesorit ngrihet. Dhoma befasisht ftohet tepër. Muslimani i dytë vazhdon.

“Mund të keni shumë nxehtësi, tepër nxehtësi, super nxehtësi, mega nxehtësi, nxehtësi të bardhë, pak nxehtësi ose aspak nxehtësi, por nuk kemi ndonjë gjë të quajtur “ftohtësi”. Mund të arrijmë 458 gradë nën zeron, që do të thotë aspak nxehtësi, por nuk mund të shkojmë më tutje nga ajo. Një gjë e tillë si ftohtë nuk ekziston, përndryshe do të mund të shkonim në më ftohtë se 458 gradë. E shihni, zotëri, ftohtë është vetëm fjala të cilën e përdorim që ta përshkruajmë mungesën e nxehtësisë. Ftohtësinë nuk mund ta masim, ndërsa nxehtësinë mund ta masim në njësi termale pasiqë nxehtësia është energji. Ftohtësia nuk është e kundërta e nxehtësisë, zotëri, por vetëm mungesa e saj.”

Qetësi. Një gjilpërë bie dikund në klasë.

“A ka një gjë të tillë si errësira, profesor?”

“Po…”

“Përsëri jeni në gabim, zotëri. Errësira nuk është diçka, ajo është mungesa e një gjëje. Mund të keni dritë të zbehtë, dritë normale, dritë të madhe, dritë shkrepëtuese por në qoftë se në mënyrë konstante nuk keni dritë ajo quhet errësirë, apo jo? Ai është kuptimi të cilin e përdorim për ta definuar fjalën. Në realitet, errësira nuk është (diçka). Po të ishte, dë të mundeshit ta bëni errësirën më të errët dhe të ma jepni një kuti me errësirë më të errësuar, profesor?”

Në kundërshtim me vetëveten, profesori buzëqeshë me paturpësisë rinore para tij.

“Ky me të vërtetë do të jetë një semestër i mirë. “A mund të na tregosh se cili është qëllimi yt, djalosh i ri?”

“Po, profesor. Qëllimi im është se, premiset tuaja filozofike janë e metë që në fillim dhe si rezultat i kësaj edhe përfundimet tuaja duhet të jenë të gabuara…”

Profesori bëhet tym.. “E metë…? Si guxon ti…!”

“Zotëri, a mund të sqaroj se çka nënkupoj?”

Klasa dëgjon me vëmendje.

“Sqaro…oh, sqaro…”

Profesori mundohet që të kontrollohet. Befasisht është i sjellshëm. Ai bën me dorë që ta qetësojë klasën, me qëllim që studenti të vazhdon.

“Ju punoni në premisën e dualitetit,” sqaron muslimani.

“Për shembull ka jetë dhe mandej ka vdekje; ka Zot të mirë dhe Zot të keq, ju e shihni konceptin e Zotit si diçka të kufizuar, si diçka të cilën mund ta masim. Zotëri, shkenca nuk mund ta sqaron as edhe një mendim. Ajo përdor elektricitet dhe magnetizëm por asnjëherë nuk i ka parë e lere më që plotësisht t’i kupton. Të shihet vdekja si e kundërta e jetës është të jeshë injorant nga fakti se vdekja nuk mund të ekziston si gjë e pavarur. Vdekja nuk është e kundërta e jetës, por vetëm mungesa e saj.”

Djali i ri ngre një gazetë të cilën e merr nga fqiu, i cili në ndërkohë e kishte para vete.

“Këtu është njëri prej tabloidëve më të neveritshëm në këtë vend, profesor.

A ka një gjë të tillë si amoralitet?”

“Me siguri se ka, shih tani…”

“Gabim përsëri, zotëri. E shihni! Amoraliteti është vetëm mungesa e moralit. A ka një gjë të tillë si padrejtësi? Jo. Padrejtësia është mungesa e drejtësisë. A ka një gjë të tillë si të keqe?”

Muslimani pauzon. “A nuk është e keqja mungesë e së mirës?”

Fytyra e profesorit ka fituar një ngjyrë alarmuese. Ai është aq i inatosur, saqë momentalisht është pa fjalë.

Muslimani vazhdon: “Nëse ka të keqe në botë, profesor, dhe ne të gjithë pajtohemi se ka, atëherë Zoti, nëse ekziston, do të duhet të plotësonte ndonjë punë përmes instrumentit të së keqes. Cila është ajo punë, të cilën Zoti e plotëson? Bibla na thotë se ajo është që të shihet nëse secili prej nesh, prej dëshirës sonë të lirë, do të zgjedhë të mirën nga e keqja.”

Profesori tërbohet: “Si shkencëtar i filozofisë, nuk e shoh këtë gjë si diçka që ka të bëjë me ndonjë zgjidhje. Si realist, unë në mënyrë absolute nuk e pranoj konceptin e Zotit ose të çfarëdo faktori tjetër teologjik si pjesë e barazimit botëror, pasiqë Zoti nuk mund të perceptohet.”

“Unë do të kisha thënë se mungesa e kodit moral të Zotit në këtë botë është me sa duket njëra prej fenomeneve të vazhdueshme më perceptuese”, përgjigjet muslimani.

“Gazetat bëjnë miliona dollarë duke e shfaqur çdo ditë! Më trego, profesor, a i mësoni studentët tuaj se kanë evoluar nga majmuni?”

“Në qoftë se i referoheni procesit natyror të evoluimit djalosh, po, me dije se i mësoj.”

“A e keni vëzhguar procesin e evoluimit me sytë tuaj, zotëri?”

Profesori bën një zë thithës me dhëmbët e tij dhe i jep studentit të tij një shikim të qetë e të ngurosur.

“Profesor, pasiqë askush asnjëherë nuk e ka perceptuar procesin e evoluimit gjatë veprimit të tij dhe së paku nuk mund të vërtetohet se ky proces është afatgjatë, a nuk po e ligjëroni vetëm mendimin tuaj tani, zotëri? Vallë, tani a nuk jeni shkencëtar, por prift?”

“Do ta lë të pandëshkuar paturpësinë tënde në favor të bisedës sonë filozofike.

Tani, mbarove plotësisht apo jo?” vërshëllon profesori.

“Pra nuk e pranoni kodin moral të Zotit për të bërë atë që është e drejtë?”

“Unë besoj në atë që është, e ajo është shkenca!”

“Ahh! SHKENCA!”, buzëqeshë fytyra e studentit.

“Zotëri, ju kumtoni me vërtetësi se shkenca është studim i fenomeneve të përceptuara. Shkenca është poashtu premisë e cila është e metë…”

“SHKENCA ËSHTË E METË…?”, belbëzon profesori.

Klasa është në zhurmë.

Muslimani vazhdon duke qëndruar në këmbë derisa zhurma humbet.

“Në vazhdim të çështjes të cilën ja diktonit më herët studentit tjetër, a mund të jap një shembull?”

Profesori qëndron i qetë me mençuri.

Muslimani shikon rreth e rrotull dhomës: “A ka ndokush në klasë i cili ndonjëherë ia ka parë trurin profesorit?”

Klasa shpërthen në gaz. Muslimani tregon kah ligjëruesi i vjetër, i cili është duke vluar.

“A ka ndokush në klasë i cili ia ka dëgjuar trurin profesorit…ndjerë, prekur apo nuhatur? Si duket askush nuk e ka bërë këtë!?”. Muslimani e shkundë kokën me keqardhje.

“Duket se askush këtu nuk ka pasur kurrfarë perceptimi shqisor të trurit të profesorit në çfarëdoqoftë mënyre. Pra, në përputhshmëri me ligjet e shkencës empirike, stabile, demonstruese, protokolare, unë DEKLAROJ se profesori nuk ka tru.”

Klasa është në kaos.
Muslimani ulet,… pasiqë karrigeja shërben për këtë.

Shigjeta helmuese e djallit